Een recent rapport van de Europese Unie onthult schokkende cijfers: 55% van de Nederlandse moslims heeft te maken gehad met discriminatie. Dit zijn niet slechts eenmalige incidenten, maar terugkerende ervaringen die hun dagelijks leven ingrijpend beïnvloeden – op straat, in de buurt en op het werk. We leven in een land dat zichzelf prijst om gelijkheid en vrijheid, maar het lijkt erop dat deze cijfers nauwelijks de publieke discussie bereiken.
Deze week heb ik naar verschillende nieuwsprogramma’s gekeken, en tot mijn verbazing kwam dit onderwerp nergens aan bod. Van culinaire trends tot klassieke muziek – vele onderwerpen passeerden de revue, maar het feit dat 55% van de moslims zich gediscrimineerd voelt, bleef onvermeld. Wat gaat er door de hoofden van de mensen die bij de redacties werken? Is moslimdiscriminatie een minder belangrijk nieuwsitem geworden omdat we eraan gewend zijn? Of willen ze er simpelweg geen aandacht aan besteden? Het is betreurenswaardig. Deze redacties en nieuwsprogramma’s worden immers mede gefinancierd door de belastingbetaler, waaronder ook moslims.
Wat we niet op televisie zien, bereiken ons steeds vaker via onze eigen netwerken. Van sociale media tot WhatsApp-berichten: verhalen over discriminatie vinden hun weg naar ons via informele kanalen. Neem bijvoorbeeld het aangrijpende verhaal van Cemile, een 82-jarige vrouw uit Den Haag, met wie ik persoonlijk sprak. Maandenlang werd zij geconfronteerd met racistische opmerkingen van haar buurvrouw, wat op een dag resulteerde in mishandeling. Het is schokkend dat, terwijl voor allerlei nieuwsitems meteen cameraploegen worden gestuurd en voorpagina’s worden gevuld, het leed van Cemile pas naar voren komt nadat haar familie naar buiten trad om aandacht te vragen voor deze onrechtvaardigheid. Er ontstond veel commotie op sociale media, maar geen enkel talkshow besteedde ruimte aan haar verhaal.
Dan is er ook het verhaal van meneer Al Barnoussi uit Urk, die eveneens het slachtoffer werd van geweld. Voor de ogen van zijn vrouw en verstandelijk beperkte zoon werd hij mishandeld door een groep jongeren die hem al langer lastigviel. Ondanks de ernst van deze gebeurtenis is er geen enkel mainstream medium dat hier aandacht aan heeft besteed.
Deze stilte zendt een verontrustend signaal uit: het lijkt alsof het leed van mensen zoals Cemile en meneer Al Barnoussi als minder urgent wordt beschouwd en niet gehoord hoeft te worden. Deze houding laat slachtoffers in een isolement achter en voedt een groeiend wantrouwen, niet alleen richting de samenleving, maar ook richting de instellingen die hen zouden moeten beschermen.
Als samenleving kunnen we ons deze houding niet veroorloven. Elke keer dat we wegkijken, groeit de kloof tussen wat we zeggen na te streven – vrijheid en veiligheid voor iedereen – en de werkelijkheid waarin we leven. Laten we de stilte doorbreken. Geef deze verhalen de aandacht die ze verdienen. Spreek je uit, deel, en laat zien dat discriminatie en geweld geen plaats hebben in Nederland. Alleen door te luisteren en ons uit te spreken, kunnen we bouwen aan een samenleving waarin iedereen zich werkelijk gezien en gewaardeerd voelt.
Comments (0)